Her sabah uyanıyorum... Seni düşünmeyeceğim bugün diyorum... Bana acıveriyor... yaşadıklarımız ve yaşayamadıklarımız... biliyorum sen hep beni suçluyorsun... yada suçlamıştın... artık hiç düşünmüyorsun beni.. sorgulamıyorsun da... çok güçlüsün çünkü.. bunada hayranım aslında... benim beceremediğim bişey bu... sen gibi kolay kenara atamıyorum duygularımı.. sadece atmış gibi davranıyorum... yaralarım sanki kabuk bağlamış gibi... ama biri bir dokunsa... o yara hala açık... bilecekler... görecekler... ve ben korkuyorum... en çok senden... senin benim seni hala sevdiğimi bilmenden... bu sevgi mi acaba diye kaç kez sorguladım.. bitsin isterken şimdi neden bu acı... anlam veremiyorum... sorgudan uzaklaşıyorum... düşünmemeye çalışıyorum... ama çalan bir şarkıda... okuduğum bir şiirde... bir yazıda.. sen geliyorsun aklıma... aslında en doğrusu ayrılıktı bize dair... bunu hep söylüyorum kendime... ayakta duruyorsam hala... sevginden yıkılmamışsam... tek sebebi bu doğruya olan inancım işte... olmayacak bir sevdaydı bu... sevdamıydı? kafam karıştı gene.. neden yapıyorum bunu kendime... susmalıyım...düşünmemeliyim...hatırlamamalıyım...ağlamamalıyım...gülüp geçmeliyim...zamana bırakmalıyım...unutmalıyım...